از دیر باز تا به امروز یکی از بزرگترین سرگرمی های ملل مختلف تماشا یا بازی کردن فوتبال بوده و بدون شک خواهد بود. برای افراد زیادی فوتبال مسئله ای مهم تر از یک ورزش یا سرگرمی می باشد و به نوعی تبدیل به یک عشق شده است. مسئله ای که سبب شده همواره شاهد خلق صحنه های دراماتیکی به واسطه ی اشک ها و لبخند های هواداران تیم های مختلف باشیم. همین محبوبیت فوق العاده ی فوتبال باعث شده که طی سالیان اخیر به چشم یک صنعت نیز به این رشته ی ورزشی نگاه شود. صنعتی سراسر پول و هیجان! در دنیای بازی های رایانه ای نیز هر ساله شاهد منتشر شدن عناوین مختلفی در رابطه ی فوتبال هستیم. یکی از این مجموعه بازی ها، سری  FIFA می باشد. مجموعه ای  که تمرکز خود را بر روی ارائه ی یک فوتبال واقع گرایانه قرار داده است و با کم ترین تردید می توان گفت بهترین مجموعه ی ورزشی حال حاضر نیز همین ساخته ی  EA Sport می باشد.

نوشتن مقدمه برای سری بازی هایی که هرسال ارائه می شوند کار سختی است. اما من میخواهم یک مقدمه خیلی کوتاه را ارائه بدهم. برای یک عنوان که قرار است برای نسل بعد به شکل ویژه تری عرضه شود. بله FIFA 14!

فیفا عنوانی است که در دهه نود میلادی عرضه شد. این بازی در ابتدا یک عنوان پیکسلی بود و نقطه عطفش وقتی بود که در دهه ی دوم قرن ۲۱ رقیب شرقی فیفا یعنی PES ضعیف ظاهر شد و این فوتبال غربی بود که با تکیه بر فوتبال واقعی تر توانست بر شرق که مانند کارتون هایی مثل فوتبالیست ها سعی داشت فقط لذت و هیجان را به مخاطب منتقل کند، غلبه کند. از جمله ویژگی های فیفا در سالیان اخیر این بوده است که همیشه لایسنس های فوق العاده ای را ارائه می دهد و صدالبته این که از تخیلات فاصله گرفته است.

عنوان PES 2014 حداقل از نظر من بازهم ضعیف ظاهر شد و حتی یکی از معدود نکات برتری خود نسبت به FIFA یعنی طراحی خوب چهره ها را نیز از دست داد. اما FIFA هم تمرکز کمتری بر روی نسخه نسل فعلی خود داشته است و EA Sports تمرکز خود را بر روی PS4-X1 گذاشته است. کار من نوشتن نقد PES نیست. زیرا می توانم در همین نقد FIFA هم مشخص کنم که این دو بازی چه تفاوت هایی با یک دیگر دارند.

“ایول چه حالی می‎ده، بیا یه دست دیگه هم بزنیم!”. این جمله ای است که فارغ از هر نقدی و هر نمره ای و هر متایی نشان دهنده ی رستگاری یک عنوان شبیه ساز فوتبال است و وقتی یک بازی باز این جمله را به زبان می آورد یعنی سازندگان آن بازی موفق شده اند کاری کنند تا بازی به حدی بازیباز را جذب کند که به راحتی نتواند بازی کردن را متوقف کند و از آن دل بکند. یعنی آن بازی آن قدر جذابیت برای بازی باز به همراه دارد که پس از اتمام هر مسابقه باز هم علاقمند به آغاز بلافاصله ی مسابقه ی دیگری باشد.

شاید به عقیده ی بسیاری از بازیبازان و منتقدین محبوب ترین و کم نقص ترین عنوان چند قسمتی (سریالی) منتشر شده طی سالیان اخیر بازی The Walking Dead (مردگان متحرک) ساخته ی تل تیل می باشد. اما به جرئت و با دلایل متعد به شما می گویم این موضوع کاملا غلط است! زیرا زمانی که شما یک قسمت از Life is Strange را بازی کنید متوجه کم کاری های صورت گرفته در TWD می شوید و به بهتر بودن LIS نیز معتقد خواهید شد. البته پیش از آن باید گفت که برای لذت بردن از این ساخته ی Dont Nod می‌بایست هدف خود را نسبت به تجربتان از این عنوان کاملا مشخص کنید و تنها به دنبال رقم زدن داستان به سبک خودتان باشید. زیرا گستره ی انتخاب های شما در این بازی تا حدی بوده که می توانید تاثیر به سزایی در داستان و اتفاقات بازی بگذارید. پس اگر از بازی هایی در سبک های اکشن، ورزشی، نقش آفرینی و… خسته شده اید و به دنبال یک تجربه ی ناب شخصیت محور با قدرت انتخاب و گیم پلی قابل قبول هستید، LIS بازی شماست.